دانشگاه علوم پزشکی سبزوار، سبزوار، ایران ، shtalebi12@yahoo.com
چکیده: (6299 مشاهده)
مقدمه: بستری کودک در بیمارستان یک رویداد اضطرابزا برای کودک و والدین او محسوب میشود. در میان روشهای کاهش اضطراب، روش غیر دارویی از لحاظ اهمیت مشابه روش دارویی است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی مقایسهای تأثیر کتاب داستان آموزشی و آموزش چهره به چهره بر میزان اضطراب کودکان بستری و مادرانشان بود.
روش کار: بررسی با استفاده از روش نیمه تجربی و انجام پیش آزمون و پس آزمون انجام شد. آزمودنیهای این پژوهش 81 نفر از کودکان 6 تا 9 ساله بستری در بخش کودکان شهر سبزوار و مادرانشان بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای جمع آوری دادهها، پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، ابزار چهرهای بررسی اضطراب و اضطراب موقعیتی اشپیل برگر بودند. دادهها توسط نرم افزار SPSS ویرایش 20 و آمار توصیفی، شاپیرو ویلک، کای دو، t وابسته، ویلکاکسون، من ویتنی، کروسکال والیس، ANOVA و آزمون تعقیبی توکی تجزیه و تحلیل شد.
یافتهها: نتایج این مطالعه نشان داد که بعد از مداخله، تفاوت معناداری در اضطراب کودکان بین دو گروه کتاب داستان آموزشی و روتین وجود داشت (0/006= P-value)، اما تفاوت معناداری بین دو گروه کتاب داستان آموزشی با روش چهره به چهره و روش چهره به چهره با روش روتین وجود نداشت (0/05< P-value). تفاوت معناداری در اضطراب مادران بین گروههای کتاب داستان آموزشی با روش روتین (0/001> P-value) و روش چهره به چهره با روش روتین (0/001= P-value) مشاهده شد. اما تفاوت معناداری بین دو گروه کتاب داستان آموزشی با روش چهره به چهره مشاهده نگردید (0/079= P-value).
نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که کتاب داستان آموزشی و روش چهره به چهره جهت کاهش اضطراب مادران میتواند مفید باشد. همچنین کتاب داستان به عنوان یک ابزار محبوب، کاربردی و مؤثر جهت آماده سازی کودکان در بیمارستان پیشنهاد میشود.
Shahrabadi H, Talebi S, Ganjloo J, Asghari Nekah S M, Talebi S. Comparison of the Effectiveness of Educative Story Books and Face-to-Face Education on Anxiety of Hospitalized Children. IJPN 2016; 4 (3) :58-65 URL: http://ijpn.ir/article-1-845-fa.html
شهرآبادی هادی، طالبی شهربانو، گنجلو جواد، اصغری نکاح سید محسن، طالبی سمیه. بررسی مقایسهای تأثیر کتاب داستان آموزشی و آموزش چهره به چهره بر میزان اضطراب کودکان. روان پرستاری. 1395; 4 (3) :58-65