مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی نقش میانجی مکانیسم های دفاعی در رابطه بین سیستم های مغزی رفتاری با ناگویی هیجانی در دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری بود. روش: جامعه ی آماری شامل تمام دانشجویان دانشگاه فرهنگیان ساری در سال تحصیلی 98-1397 بود. از این جامعه ی آماری, نمونه ای به تعداد 234 نفر با روش تصادفی طبقه ای انتخاب شد. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه مکانیسم های دفاعی (DSQ) و پرسشنامه سیستم های بازداری و فعال ساز رفتاری کارور و وایت و پرسشنامه ناگویی هیجانی استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از الگویابی معادلات ساختاری انجام گرفت. یافته ها: سیستم های مغزی-رفتاری و مکانیسم های دفاعی نقش مستقیم بر ناگویی هیجانی دارند(01/0p < ). سیستم فعال سازی رفتاری و مکانیسم دفاعی رشد یافته اثر منفی و معنی داری بر ناگویی هیجانی و سیستم بازداری رفتاری و مکانیسم های دفاعی (سبک دفاعی رشد نایافته و سبک دفاعی روان رنجور) اثر مثبت و معنی داری بر ناگویی هیجانی را نشان دادند. همچنین سیستم های مغزی-رفتاری با نقش میانجی مکانیسم های دفاعی بطور غیرمستقیم بر ناگویی هیجانی نقش داشت(01/0p < ). بنابراین مدل پیشنهادی روابط علی بین متغیرهای مذکور از برازش قابل قبولی برخوردار بود. نتیجه گیری: سیسـتم هـای مغـزی رفتـاری در قالب یک مدل علـت شناسـی در نقش عوامل آسیب پذیری با نقش میــانجیگــری مکانیسم دفاعی در بــه وجــود آمــدن ناگویی هیجانی نقـش دارنـد.