مقدمه: پرستاران سطوح بالایی از خستگی را تجربه می‌کنند که اختلال قابل توجهی در عملکرد آنان ایجاد کرده است. بنابراین، می‌بایست به عوامل پیش بینی‌کننده ارتقای کیفیت زندگی کاری پرستاران توجه ویژه‌ای نمود. لذا، این مطالعه با هدف ارائه الگوی کیفیت زندگی کاری بر اساس استرس شغلی و خودکارآمدی با میانجی‌گری خستگی در پرستاران متأهل بیمارستان‌های شهر اهواز انجام گرفت.
روش کار: روش پژوهش حاضر، توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری را کلیه پرستاران متأهل بیمارستان‌های شهر اهواز در سال 1399 تشکیل دادند که به روش نمونه ­گیری در دسترس تعداد 202 تن به عنوان نمونه انتخاب شدند. جمع‌آوری داده‌های پژوهش همزمان با اپیدمی کرونا، طی ماه‌های اردیبهشت و خرداد در بیمارستان‌های شهر اهواز از طریق "پرسشنامه‌ جمعیت شناختی"، "پرسشنامه‌ کیفیت زندگی کاری"،"پرسشنامه استرس شغلی"، "پرسشنامه خودکارآمدی" و "مقیاس خستگی" انجام گرفت. روایی محتوا به روش کیفی و پایایی به روش همسانی درونی با محاسبه ضریب آلفای کرونباخ انجام شد. تحلیل داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم‌افزار  SPSSنسخه 24 وAMOS  نسخه 23 انجام شد.
یافته ها: تمام مسیرهای مستقیم به جز مسیر استرس شغلی به کیفیت زندگی کاری معنادار شدند. مسیرهای غیرمستقیم نیز از طریق خستگی با کیفیت زندگی کاری معنادار شدند (01/0P<).
نتیجه‌گیری:  الگوی پیشنهادی از برازش مطلوبی برخوردار است و گام مهمی در جهت شناخت عوامل مؤثر بر کیفیت زندگی کاری پرستاران محسوب می‌شود. توصیه می‌شود با برنامه‌ریزی و اجرای مداخلات آموزشی در زمینه استرس شغلی، خودکارآمدی و خستگی قدمی مثبت در جهت افزایش کیفیت زندگی کاری پرستاران برداشته شود.
واژگان کلیدی: استرس شغلی، خودکارآمدی، کیفیت زندگی کاری، خستگی