واحد تهران مرکز، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، Sayadi20200@gmail.com
چکیده: (920 مشاهده)
مقدمه:خودآسیبی بدون قصد خودکشی یکی از معضلات جهان امروز است و علاوه بر صدمات جسمی با اختلالات روانی و خودکشی نیز مرتبط است. در این راستا، مطالعه حاضر نیز با هدف بررسی رابطه بین تکانشگری و تجارب تجزیهای با خودآسیبی بدون قصد خودکشی با میانجیگری ذهنیسازی در بزرگسالان انجام شد. روش کار:روش پژوهش توصیفی – همبستگی مبتنی بر معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه بزرگسالان شهر تهران در سال 1402 تشکیل دادند. از میان جامعه آماری، 350 نفر به شیوه نمونهگیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت بودند از:پرسشنامه تکانشگری بارت،مقیاس تجارب تجزیهای،پرسشنامه کنشوری تأملی و پرسشنامه آسیب به خود.برای تحلیل دادهها از همبستگی پیرسون، مدلیابی معادلات ساختاری و از نرافزار SPSS نسخه 23 وAMOS نسخه 24 استفاده شد. یافته ها:نتایج نشان داد که مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار است. ضرایب مسیرهای مستقیم مسیر تکانشگری (74/2 T= ،34/0 =β)، تجارب تجزیهای (78/3 T= ،35/0 =β)، اطمینان (42/5- T= ،38/0- =β) و عدم اطمینان (96/2= ،53/0=β) بر خودآسیبی بدون قصد خودکشی معنادار بودند. همچنین ضرایب غیرمستقیم متغیرهای تکانشگری و تجارب تجزیهای بر خودآسیبی بدون قصد خودکشی از طریق نقش میانجی ذهنیسازی معنادار بودند. به طور کلی تکانشگری و تجارب تجزیهای با میانجیگری اطمینان و عدم اطمینان در مجموع 62 درصد از واریانس خودآسیبی بدون قصد خودکشی را تبیین نمودند. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان از اهمیت نقش میانجی ذهنیسازی در رابطه بین تجارب تجزیهای و تکانشگری با خودآسیبی بدون قصد خودکشی است. بنابراین مداخلاتی که خودآسیبی بدون قصد خودکشی را هدف قرار میدهد ممکن است، نیاز به افزایش ظرفیت ذهنیسازی با هدف کاهش تجزیه، تکانشگری و به تبع بازداری از خودآسیبی داشته باشد.
abbasi H, zamani samani F, Daraei A, Sayadi A. Modeling non-suicidal self-injury based on impulsivity and dissociative experiences with the mediation of mentalization in adults. IJPN 2024; 12 (5) :12-24 URL: http://ijpn.ir/article-1-2392-fa.html
عباسی حانیه، زمانی سامانی فاطمه، دارایی امین، صیادی علی. مدل یابی خودآسیبی بدون قصد خودکشی براساس تکانشگری و تجارب تجزیه ای با میانجی گری ذهنی سازی در بزرگسالان. روان پرستاری. 1403; 12 (5) :12-24