مقدمه: نوجوانی دوره ای پر آشوب از نظر تغییرات جسمی، اجتماعی و روانشناختی محسوب می شود. اعتماد به نفس پایین در این دوره، با ایجاد اختلال در روابط فردی و اجتماعی، ممکن است سبب اختلالات روانی گوناگون شود. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی شناخت درمانی گروهی بر میزان اعتماد به نفس دانش آموزان دختر دوره دوم متوسطه انجام شد. روش ها: پژوهش حاضر به صورت تجربی و با گروه شاهد انجام شد. ابتدا به صورت تصادفی از بین دو دبیرستان دولتی دخترانه دوره دوم متوسطه شهرستان گتوند در سال تحصیلی ۹۴-۱۳۹۳، یکی برای انتخاب گروه مداخله و دیگری برای گزینش گروه شاهد تعیین شد. سپس براساس معیارهای ورود، ۳۲ نفر (۱۶ مورد مداخله و ۱۶ مورد شاهد) وارد مطالعه شدند. پرسشنامه اعتماد به نفس کوپراسمیت توسط هر دو گروه تکمیل شد. گروه مداخله طی ۸جلسه ۹۰ دقیقه ای (دو بار در هفته) با روش گروه درمانی شناختی آموزش دید. با اتمام مداخله پس آزمون و بعد از ۱ ماه، آزمون پیگیری از هر دو گروه گرفته شد. داده های حاصل با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و نرم افزار آماری SPSS نسخه ۲۰ تحلیل گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد با اینکه تفاوت بین نمرات اعتماد به نفس دو گروه شاهد و مداخله در پیش آزمون از نظر آماری معنادار نبود (۰/۲۶=p)، بعد از گروه درمانی شناختی تفاوت معناداری بین میزان اعتماد به نفس گروه مداخله و شاهد وجود داشت (۰/۰۵=p) که با گذشت یک ماه از پایان درمان، این تغییر همچنان ادامه داشت (۵/۰۵=p). نتیجه گیری: گروه درمانی شناختی می تواند منجر به افزایش اعتماد به نفس نوجوانان شود. تحقیقات بعدی با دوره های پیگیری دارای مدت زمان بیشتر، به منظور حصول اطمینان از تداوم اثربخشی درمان پیشنهاد می گردد.