مژگان شکراللهی، سید اسماعیل هاشمی، مهناز مهرابی زاده هترمند، یدالله زرگر، عبدالزهرا نعامی،
دوره ۱۱، شماره ۳ - ( مرداد و شهریور ۱۴۰۲ )
چکیده
مقدمه: درد مزمن از رایج ترین مشکلات طبی است که زندگی بیماران را در ابعاد زیستی، اجتماعی، حرفه ای و تحصیلی متأثر می سازد. هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان هیجان مدار بر حساسیت اضطرابی و فاجعه آمیزکردن درد در بیماران مبتلا به دردمزمن با ناگویی هیجانی انجام شد. روش: این پژوهش مطالعه تجربی با طرح پیشآزمون، پسآزمون و پیگیری، همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به درد مزمن شهر اصفهان در سال ۱۴۰۰ بود. نمونهگیری با روش نمونه گیری دردسترس و داوطلبانه و طی دو مرحله صورت گرفت. به این ترتیب تعداد ۲۴ بیمار مبتلا به درد مزمن که در پرسشنامه ناگویی هیجانی ترونتو (۱۹۹۴) نمرۀ بالای ۶۰ دریافت کرده بودند، انتخاب و به طور تصادفی به گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند (۱۲ = n). گروه آزمایش درمان آنلاین هیجانمدار را به مدت ۱۲ جلسه هفتگی دریافت کرده و گروه کنترل هیچگونه مداخلهای دریافت نکرد. ابزار مورد استفاده پژوهش شامل پرسشنامه مقیاس فاجعهآمیز کردن درد سالیوان (۱۹۹۵) و پرسشنامه حساسیت اضطرابی تیلور وکاکس (۱۹۹۸) بود که در سه مرحلۀ پژوهش تکمیل شد. دادههای به دست آمده با روش آماری تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل داده ها نشان داد که بین میانگین‌های تعدیل شده متغیرهای حساسیت اضطرابی و فاجعه آمیز کردن درد در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (۰۵/۰>P). پس می توان نتیجه گرفت که درمان هیجان مدار بر حساسیت اضطرابی، فاجعه آمیز کردن درد در بیماران مبتلا به درد مزمن با ناگویی هیجانی اثربخش است(۰۵/۰>P). نتیجه گیری: با توجه به اثرگذاری درمان هیجان مدار بر متغیرهای پژوهش میتوان از این روش درمان برای بهبود بیماران مبتلا به درد مزمن با ناگویی هیجانی سود جست.
