مقدمه: اختلال بیش‌فعالی-نقص توجه به معنی اختلالات رفتاری می‌باشد که از زمان کودکی آغاز می‌شود و اگر از راه‌های درمانی مناسب استفاده نشود، تا نوجوانی و حتی میانسالی ادامه می‌یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش علائم کمبود توجه/بیش‌فعالی و اندیشه‌پردازی خودکشی در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی بود.
روش کار: روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس‌آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر تهران در سال 1398 بودند که با استفاده از روش نمونه‌گیری هدفمند تعداد 30 نفر از آنان انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و کنترل (هرگروه15نفر) قرار گرفتند. گروه‌ آزمایشی تحت رفتار درمانی دیالکتیکی (­12جلسه60 دقیقه‌ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ‌گونه مداخله­ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌های علائم کمبود توجه/بیش‌فعالی کانرز، ارهاد و اسپارو (1999) و اندیشه‌پردازی خودکشی بک و استیر (1987) استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه‌و‌تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: میانگین سنی نمونه‌ها 12/4 ± 13/16 سال بود. نتایج پژوهش نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش علائم کمبود توجه/بیش‌فعالی و اندیشه‌پردازی خودکشی نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش‌فعالی اثربخش بود.
نتیجه‌گیری: باتوجه به نتایج به دست آمده، می‌توان از این درمان در جهت کاهش علائم کمبود توجه/بیش‌فعالی و اندیشه‌پردازی خودکشی نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش‌فعالی بهره برد و از این راه به کاهش تنش در افراد بیش‌فعال کمک نمود.