مقدمه: شایستگی اجتماعی - هیجانی یک عامل مؤثر در کاهش افکار خودکشی است. با وجود انجام مداخلات مختلف هنوز شکاف پژوهشی در زمینه مقایسه تأثیر مداخلات مختلف بر شایستگی اجتماعی-هیجانی دانش‌آموزان دختر دارای افکار خودکشی وجود دارد. این مطالعه  هدف مقایسه تاثیر آموزش درمان شناختی - رفتاری، شفقت به خود و مثبت‌نگری براساس آموزه­های دینی بر شایستگی اجتماعی-هیجانی در دانش‌آموزان دختر دارای افکار خودکشی انجام شد.

روش کار: روش پژوهش حاضر نیمه‌آزمایشی از نوع پیش‌آزمون-پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل تمامی دانش‌آموزان دختر دوره متوسطه دوم شهر خرم‌آباد در سال تحصیلی 1403-1402 بود. نمونه‌ آماری شامل 60 نفر بود که از بین 3 مدرسه از کل مدارس دخترانه متوسطه دوم به روش نمونه­گیری تصادفی خوشه­ای چند مرحله­ای انتخاب و به طور تصادفی در گروه­های آزمایش و گواه قرار داده شدند. ابزار گردآوری اطلاعات در این مطالعه پرسشنامه افکار خودکشی بک و همکاران (1979) و مقیاس شایستگی اجتماعی-هیجانی زو و جی (2012) بود. پروتکل­های آموزشی برای گروه­های آزمایش به ترتیب آموزش شناختی – رفتاری (برایان و راد، 2018)، آموزش شفقت به خود (پل گیلبرت، 2000) و آموزش مثبت­نگری بر اساس آموزه­های دینی (فرنام و حمیدی، 1395) بود و گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. داده­های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس تک و چندمتغیری، با استفاده از نرم­افزار SPSS-25 تحلیل شدند.

یافته­ها: نتایج نشان داد که هر سه آموزش بر مؤلفه­های شایستگی اجتماعی- هیجانی تأثیر معناداری داشته­اند (001/0>p) و بین گروه گواه و سه روش آموزش در مؤلفه­های « شایستگی اجتماعی-هیجانی» تفاوت معنی­داری مشاهده می­شود (001/0>p). نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که «آموزش گروهی شناختی-رفتاری» نسبت به سایر مداخلات بیشتر بر مؤلفه نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که «آموزش گروهی شناختی-رفتاری» نسبت به سایر مداخلات بیشتر بر مؤلفه‌های شایستگی اجتماعی-هیجانی مؤثر بوده است (001/0>p).

نتیجه‌گیری: یافته­ها نشان داد آموزش­ شناختی رفتاری مداخله­ای کارآمدتر برای بهبود شایستگی اجتماعی-هیجانی دانش­آموزان دختر در کاهش افکار خودکشی می‌باشد.